Een dag samen met kinderen die complexloos vragen durven stellen; het is iets voor mij. De Rank had me uitgenodigd om eens te komen praten over mijn anders valide zijn, meer bepaald over mijn rolstoelsport. Zo gezegd, zo gedaan.
De kinderen waren ingedeeld in verschillende groepen volgens leeftijd. Je kan snel merken dat de vragen van de kinderen anders zijn naargelang ze jonger of ouder zijn. Wat logisch is natuurlijk. Eerst gaf de leerkracht een woordje uitleg over wie ik was en wat ik deed. Daarna vertelde ik wat over mezelf. Hoe mijn ongeval gebeurd is! Wat er toen allemaal door mijn hoofd ging. De tijd in het revalidatiecentrum Pellenberg en wat ik daar allemaal terug heb moeten leren. Dingen zoals transfers: van het bed naar de stoel, van de stoel in de douche, van de stoel naar de auto enz, enz… En last but not least; hoe ik uiteindelijk in de sport terecht gekomen ben! Daarna liet ik hun vragen stellen want dan weet je pas echt wat er bij hun leeft en hoe ze denken over dingen. Ik had er speciaal bij gezegd dat ze mochten vragen wat ze ook maar wilden en dat ze vooral moesten durven te vragen wat ze echt wilden weten.
Het was prachtig. De waarheid komt uit een kindermond. Dat is zo mooi om te horen en te zien. Ik liet hun vooral het verschil merken in de dingen die zij echt alledaags vinden en hoe ik datzelfde doe maar dan toch op een andere manier. De vragen kwamen snel los… heel eenvoudige vragen zoals: hoe kook jij? hoe ben jij naar hier gekomen? jij kan niet stappen, hoe neem je trappen? Ze waren vooral geïnteresseerd in de alledaagse dingen van het leven. Dan heb ik hun een aantal problemen voorgelegd die voor hun simpel zijn maar niet zo voor mij… zoals daar zijn: winkels met trapjes binnengaan, gaan tanken, verdiepingen zonder lift, naar de zee, over het zand met de rolstoel, enz.
Daarna mochten ze van mij ook naar eventuele oplossingen zoeken. Het prachtigste antwoord dat ik ooit gekregen heb van een kind voor het probleem van de trappen was: met veel ballonnen tegelijk kan je toch naar boven vliegen! De fantasie is heel sterk aanwezig maar langs de andere kant zijn kinderen ook enorm creatief in het vinden van oplossingen.
Over het sportieve kwamen er vragen als: waar ik al allemaal geweest was? of ik Justine en Kim kende? hoe lang ik al tennis speelde? of ik naar de Paralympics ga en daar misschien een medaille ga halen? enz… Daarna heb ik hun nog het één en ander verteld over de sportstoel en wat daar nu zo speciaal aan is. Toen was er veel bewondering en interesse.
Er is me wel bijgebleven dat er ook kindjes waren die in een rolstoel zaten. Ik hoop dan ook dat ik hun een hart onder de riem heb kunnen steken. Ze zijn me wel komen bedanken en ze vonden het leuk dat ik er was. Het doet me altijd wel iets dat kinderen zo dankbaar, onschuldig en oprecht zijn. Wat ze denken en hoe ze er over denken komt meestal naar boven. Voor mezelf is zo’n dag geslaagd als ik hun iets heb kunnen meegeven en als er iets blijft hangen van wat ik verteld heb. Als ze daar thuis iets over vertellen ben ik al meer dan tevreden.
Voor mij was dit een enorm aangename en leerrijke dag. Alleen al het enthousiasme en het uitbundig applaus van al die kinderen; daar doet een mens het voor. Ik wil dan nogmaals al de kinderen, leerkrachten en de school de Rank bedanken voor het mooie initiatief.
Met sportieve groeten
Gert Vos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten